Balansverslag

Het balansverslag

Lievelingsboeken

De boeken die mij het meest aangesproken hebben van mijn leeslijst zijn Woesten van Kris van Steenberge en Siegfried van Harry Mulisch. De gemene deler van Woesten en Siegfried is dat het in allebei de boeken gaat over een 'duivels' kind.

Woesten

In Woesten is dit het kind Naamloos. Dit is een van de twee zonen van Elisabeth, een van de hoofdpersonen van het boek. Naamloos heeft een misvormd hoofd. Zijn vader houdt niet van hem, omdat hij geobsedeerd is door schoonheid en Naamloos is niet mooi. Daarom heeft hij het kind ook geen naam gegeven. Het boek bestaat uit vijf delen. In het eerste deel lees je het verhaal door de ogen van Elisabeth en daarna beleef je de dorpsgeschiedenis door de ogen van respectievelijk Guillaume, Naamloos en Valentijn. In het vijfde deel wordt het boek afgesloten door de op leeftijd gekomen tweeling Naamloos en Valentijn. Het duurde even voordat ik in het verhaal zat, maar toen ik erin zat, las het boek lekker door. Het verrassende van dit boek vond ik dat het dus vanuit vier personen is geschreven. Na het lezen van een boek blijf je altijd met vragen zitten. Je wilt antwoorden op de open plekken in het boek. Dit had ik ook nadat ik het deel van Elisabeth uit had. Het einde van het deel gaf het idee dat Elisabeth vermoord is, maar je weet niet door wie, waarom en hoe. Maar gelukkig zijn er nog vier delen in het boek. In elk deel worden oude open plekken opgelost, maar in elk deel komen er ook weer nieuwe open plekken bij. Dit zorgde ervoor dat ik na elk deel weer snel verder wilde lezen.

Siegfried

In dit boek draait het om het kind genaamd Siegfried. Dit is het fictieve kind van Hitler. De hoofdpersoon van het boek is de schrijver Rudolf Herter. Hij komt in contact met het echtpaar Falk, dat meent gezorgd te hebben voor het kind van Hitler. Door hun verhalen komt Herter er langzamer hand achter dat Hitler een kind had met Eva Braun. De reden dat dit boek me aansprak, komt vooral door de climax waar naartoe wordt gewerkt. Rudolf Herter, de hoofdpersoon van het boek, is al heel zijn leven gefascineerd door Hitler. Hij wil Hitlers gedachtes en daden begrijpen. Het boek begint idyllisch, maar wordt naar het einde toe steeds donkerder. Als Herter uiteindelijk achter de ware aard van Hitler komt, stopt zijn hart met kloppen. Zo is het mysterie achter Hitler nog steeds niet opgelost.  Ik houd van boeken met veel spanning, zodat je maar in het boek blijft lezen. Dat heeft dit boek zeker, je wilt er achter komen wat er achter Hitler schuilt en daarom blijf je maar lezen.

 

Vroeger

Vroeger hield ik al niet van lezen en ik was er ook niet heel goed in. Wel hield ik ervan als mijn vader me boeken voorlas, dit heeft hij dan ook veel gedaan en niet de minste boeken. Zo heeft hij bijvoorbeeld Kees de jongen van Theo Thijssen voorgelezen en alle delen van de kronieken van Narnia van C.S. Lewis. Maar toch heb ik de passie voor lezen niet van mijn vader overgenomen.

Literatuurlessen en leesblog

De literatuurlessen over bepaalde stromingen vond ik meestal wel nuttig om de tijd waarin het boek is geschreven beter te begrijpen. Als je meer achtergrond informatie hebt over een boek is het vaak makkelijker om het boek te lezen. Wel kwam de stof in de literatuurlessen vaak overeen met de literatuurlessen van Engels en de andere talen. Zo krijg je soms driedubbel dezelfde informatie binnen en dan worden de lessen een beetje saai.

De leesblog heeft me gedwongen om boeken te gaan lezen. Dit heeft me erg geholpen, want uit mezelf begin ik haast nooit in een boek. Na elk gelezen boek heb ik een opdracht op mijn leesblog geplaatst. De creatieve opdrachten vond ik vaak het leukst om te maken, want ik houd ervan om dingen vanuit een ander standpunt te bekijken of om een boek in een plaatje te vatten. Minder leuk vond ik de opdrachten waarin je het boek dat je gelezen hebt zakelijk moet analyseren. Dit komt omdat ik me meer interesseer voor het gevoel en de gedachtes die achter het boek zitten dan bijvoorbeeld de setting en de vertel/vertelde tijd.

 

Nu

De grootste les die ik heb geleerd uit de literatuurlessen en de leesblog is dat je even moet doorzetten als je net in een boek begint. Het duurt altijd lang voor ik echt in een boek zit, dit is meestal niet te wijten aan de kwaliteit van het boek. Misschien komt het doordat ik nog niet zoveel gelezen en dus niet echt gewend ben aan het lezen van boeken. Als ik dan eenmaal in het verhaal van een boek zit, vind ik het wel leuk om verder te lezen. Ik heb dus geleerd dat je een boek niet gelijk weg moet leggen, als je niet door de eerste pagina’s komt. Als je gewoon verder leest, blijkt het later toch vaak een leuk boek te zijn. Ik lees nog steeds niet zo graag, maar door de literatuurlessen zal ik in het vervolg wel sneller een boek pakken dan vroeger. Ook ben ik vooruit gegaan op het gebied van het niveau van de boeken die ik lees. Vroeger las ik alleen tienerboeken, maar nu heb ik ook echte literatuur gelezen.